Hallo!

Dit is niet echt een tip, maar ik vond niet echt het juiste thema.
Ik zit met een vraag en hoor graag anderen hun advies/mening?

Ik ben 28 jaar en woon sinds 3,5 jaar in, in de woning van mijn partner. Het is een kleine woning van ongeveer 80m² en een hele kleine tuin. In het begin hadden wij afgesproken dat ik naast de helft in de vaste kosten (boodschappen/elektr/gas/water/TV/Internet..., )200 euro huur per maand zou betalen. Dat lijkt niet veel, maar dan moet je wel weten dat de woning wat problemen heeft (vocht op de muur (en ik ben gevoelig voor allergie), soms problemen met sanitair (bv vaatwas onbruikbaar), slecht aangelegde vloer waarvan tegels soms los zitten ). Het is zeker leefbaar, maar toch soms wat inboeten op comfort. Tegelijk voel je ook in veel dingen dat het niet jouw woning is...

Ik kom uit een familie die financieel steeds toekomstgericht dekt, en 'huren' is hier echt 'not done'. Vandaar ik reeds van in het begin niet volledig tevreden was met het betalen van een 'huur', maar ik kon nog mij er bij neerleggen, omdat het 'tijdelijk' was en we eerst zouden proberen om samen te wonen, met de bedoeling om later samen een huis te kopen. Mijn partner haalt dan aan dat dat geld kan gebruikt worden om het huis te kopen.

Nu zijn we intussen 3,5 jaar verder, en dat komt intussen op een 'huurbedrag' van 8400 euro. Het samen een huis kopen lijkt er nog steeds niet in te zitten in de nabije toekomst. Mijn partner lijkt steeds wat de boot af te houden, van het samen een huis te kopen. Ik kan ook wel begrijpen waarom: Momenteel een zeer gunstige lening, met de woonbonus van de 'nog gunstiger tijden', maandelijks een huur van 200 euro en intussen een huis afbetalen, terwijl het samen een huis kopen zou willen betekenen dat de woonbonus zou verloren gaan (zeker nu er sprake is om deze af te schaffen in de toekomst).


Ik blijf echter met een wrang gevoel zitten. Ik verlies iedere maand huur en bouw geen zekerheid van een eigen woning op. Ik heb intussen al een aardige spaarcent, die niets opbrengt op de bank, terwijl ik intussen perfect in staat zou zijn op eigen houtje een woning te kopen... En niets lijkt er op dat er daar in de toekomst verandering in komt.

Mijn vraag is: vinden jullie een huur van 200 euro redelijk?
Ik zou namelijk willen vragen om de huurprijs te laten wegvallen (uiteraard wel nog betalen voor kost/inwoon), al was het maar om wat druk op de ketel te zetten. Vinden jullie dat aanvaardbaar?

Graag jullie advies!

Bedankt!

Delicate kwesties in een relatie... Maar ik zie ook niet zo goed in waarom je huur zou moeten betalen, aangezien het zijn huis is (en hij het niet eens goed lijkt te onderhouden met de ontvangen huur). Bijdragen in gemeenschappelijke kosten lijkt me voldoende. Ik denk niet dat ik zelf zou ingestemd hebben met de betaling van huur trouwens. Het bedrag is inderdaad niet hoog, maar het is eerder een principekwestie.

Het lijkt me dat er eens een goed gesprek nodig is: wil je partner (echt) iets kopen samen, ja of nee? Zo ja, heeft hij/zij een bepaalde termijn in gedachten? Zo nee, waarom niet en welke eventuele oplossing? (Bvb samen iets huren, dan is er ook geen woonbonus, maar wel federaal langetermijnsparen, etc.)
Je kan dan eventueel een deadline zetten qua vooruitgang qua huizenjacht, vooraleer je stop de huur te betalen... En daarnaast kan je ook beginnen zoeken naar een woning die je alleen zou kunnen kopen, om wat extra druk te zetten. Een dergelijke aanpak kan natuurlijk wel uitdraaien op ruzie...

PS: "Mijn partner haalt dan aan dat dat geld kan gebruikt worden om het huis te kopen." Ja OK, maar ik veronderstel dat je partner het dan wel zal zien als zijn/haar eigen inbreng, niet jouw inbreng? Dus dat argument houdt geen steek, je partner wordt gewoon rijker op jouw kap.

Als ik het globale plaatje bekijk vind ik daar niets oneerlijks aan. Ja, je betaalt huur, maar een beperkt bedrag waarmee je nog geen halve woning huurt op de markt. Huren is not done als je met geld dat je ondertussen spaart helemaal geen rendement haalt en dat is in de eerste plaat je eigen verantwoordelijkheid, niet van je partner.

Als er op middellange termijn niks samen wordt gekocht, waarom niet denken aan bv. een opbrengsteigendom? Mocht de relatie onverhoopt spaak lopen, dan kan je er nog altijd zelf in gaan wonen.

Ik vind dat je 1 overdrijft 2 passief-agressief doet. Ik kom met plezier voor 200 euro ergens inwonen.

Gratis wonen bestaat natuurlijk niet, zeker als je partner nog het huis aan het afbetalen is.
Door het wonen op zich, komen er ook kosten aan een huis, het sanitair en eventuele andere zaken zal sneller verouderen/verslijten en gebruikssporen vertonen met twee dan dat je het alléén gebruikt, en vernieuwing zal zich dan ook sneller opdringen.
Het probleem is niet het betalen van die 200 euro, maar dat het huis niet in goede staat is volgens Uw normen.
Als je partner niet kan of wil investeren/renoveren in zijn huis, gaat dit op de duur een domper op je relatie geven.
Opties:
1/Samen een renovatie lening aangaan, houdt risico in als de relatie zou stoppen..
2/Samen een huis kopen, en dat hij dat van hem zou??? kunnen verhuren/verkopen.
3/Zelf op je eigen iets kopen, ( gezond egoisme ) en dat hij bij U komt wonen en kleine vergoeding betaald.
4/De relatie stoppen,en partner zoeken die in uw levenstijl/kwaliteit wil verder gaan,toekomstgericht.

lietchi schreef: ↑6 september 2019, 13:59 Delicate kwesties in een relatie... Maar ik zie ook niet zo goed in waarom je huur zou moeten betalen, aangezien het zijn huis is (en hij het niet eens goed lijkt te onderhouden met de ontvangen huur). Bijdragen in gemeenschappelijke kosten lijkt me voldoende. Ik denk niet dat ik zelf zou ingestemd hebben met de betaling van huur trouwens. Het bedrag is inderdaad niet hoog, maar het is eerder een principekwestie.

Als je dit soort dingen bespreekt moet je ook denken aan alternatieve kosten .

Je partners geld zit al in het huis. Hij heeft dus minder middelen vrij om het optimaal te investeren. En je eigen huis als investering biedt dikwijls een belabberd rendement...

Stel, partner 1 koopt een huis voor 350000€ alle kosten inbegrepen. Partner 2 komt inwonen en betaalt 300€ huur. Dat is 2.05% bruto jaarrendement, uitgaande van de helft van de woning. Afschuwelijk slecht. Sparen zit er voor partner 1 niet in, terwijl partner 2 makkelijk 6% moet kunnen halen op spaargeld.

Dat je betaald voor de vaste kosten is normaal maar 200€ betalen voor rente en "sleet" vind ik ook overdreven. Het is alleen jammer dat dit 3.5 jaar geleden overeen gekomen is. Het zal moeilijk zijn om dit "contract" nu open te breken en gaat waarschijnlijk scheve gezichten geven.

Ipv moeilijk te doen over de huur zou ik nog eens een goed gesprek hebben met je partner. Lijkt er op dat jullie niet op één lijn zitten en deze mismatch zorgt er waarschijnlijk voor dat jij je niet thuis voelt op de plek waar je momenteel woont.

Ik vind het normaal. 200 euro , dat is nog niet eens de helft van een huur ergens. Je moet niet berekenen dat je al 8400 euro hebt verloren aan huur, neen... je moet berekenen hoeveel je al die jaren al hebt kunnen sparen.

Uiteraard is het een delicate kwestie. Mijn vriendin betaalt nu ook 250 euro "huur". Maar voor ze besliste bij mij te wonen, betaalde ze wel een veelvoud aan huur in Gent en ze was toch niet meteen van zin een huis te kopen. Dus voor haar voordelig op financieel vlak (ze spaart plots enorm veel, ik kan haar niet bijhouden), en voor mij (ik betaal uiteraard huis af, op termijn ook goed). We hebben natuurlijk wel eerst op voorhand alles goed besproken.

Ik snap wel dat als de woning klein is en versleten, dat het niet kan blijven duren. Van zijn kant moet er dus engagement komen om te renoveren / herstellen. Als hij zijn woning toch ooit wil verkopen, is een huis in goede staat ook nog altijd beter dan eentje in slechte staat.
Ik heb de overeenkomst met mijn vriendin dat als er iets versleten is, ik het betaal (tis mijn woning) en ik het geld dat ik van haar krijg voor de huur, daarvoor zal aanwenden en het niet uitstel.

We zijn dan ook nog eens een nieuw samengesteld gezin. Dat is sowieso lastig, huis, huur, zoon,... perfecte oplossingen bestaan niet. Oplossingen waarbij iedereen zich kan vinden bestaan wel. En uiteraard kan dit veranderen met verloop van tijd.

Ik vind het heel raar dat je de mening komt vragen op een forum, een financieel forum dan nog. Je voelt je niet goed met de situatie hoe hij nu is. Wat verandert er hieraan als wij allemaal jou "ongelijk" geven? Je zal misschien een jaar je er opnieuw bij neerleggen en dan wringt het toch opnieuw.
Daarnaast lijkt het me niet gezond dat je in een serieuze relatie begint te tellen wat je het gekost heeft.

Met vaste kosten bijleggen, bedoel je dan ook de huisgebonden kosten, zoals KI, brandverzekering of het onderhoud of vervangen van pakweg een ketel?

DeborahVs schreef: ↑5 september 2019, 16:27


Mijn vraag is: vinden jullie een huur van 200 euro redelijk?
Ik zou namelijk willen vragen om de huurprijs te laten wegvallen (uiteraard wel nog betalen voor kost/inwoon), al was het maar om wat druk op de ketel te zetten. Vinden jullie dat aanvaardbaar?

Graag jullie advies!

Bedankt!

waarom zou je iets "vragen"? stop gewoon met betalen and wacht af wat er gebeurt.

DeborahVs schreef: ↑5 september 2019, 16:27
Ik blijf echter met een wrang gevoel zitten. Ik verlies iedere maand huur en bouw geen zekerheid van een eigen woning op. Ik heb intussen al een aardige spaarcent, die niets opbrengt op de bank, terwijl ik intussen perfect in staat zou zijn op eigen houtje een woning te kopen... En niets lijkt er op dat er daar in de toekomst verandering in komt.

hier klopt je redenering niet. De "huur" die je verliest, zou toch gaan dienen voor die nieuwe woning?

en ten tweede, de groeiende hoeveelheid eigen spaarcenten, zijn natuurlijk ook een zekerheid die je opbouwt.



terzijde, ik zou de redenering van jouw partner (en van de posters hierboven) durven doortrekken: telkens jij tijd en energie spendeert aan het huishouden e.d., stuur hem een even faire rekening.
want waarom de zakelijke relatie beperken tot huisvesting en niet tot de "werkuren" die jij erin stopt?
En als hij 's avonds actie in bed wil, vooraf afrekenen.

Het basis principe als je samenwoont is samen delen in de kosten naargelang elk inkomen.
Zijn er geen kosten, moet je ook niets betalen.. Maar dat in een utopie natuurlijk.
De één laten opdraaien voor de kosten, en de ander gratis is ne vlieger die niet opgaat natuurlijk. Ruikt naar???? mag ieder voor zichzelf invullen.
De eeuwige struikeblok " ik betaal mee (zgz. huur) aan het eigendom van mijn partner dat hij zelf nog aan het afbetalen is, en waar we samen wonen en leven, en zelf verwerf ik geen enkele eigendomstitel "

Bij een normale huurprijs van 550 euro zou je op 20 jaar 132.000 euro betaald hebben.
Bij inwonen huur 200 euro op 20 jaar = 48.000 euro dat je meebetaald hebt.
Je " besparing " ( 550 - 200 ) = 350 euro op 20 jaar = 84.000 euro dat je na 20 jaar op je spaarboek hebt staan. Is maar hoe je het bekijkt

Ja maar het is wel MAAR 200 EUR hé. Toen ik nog thuis woonde na mijn studies was mijn huurprijs 500 EUR/maand.

Dus 200 is geen struikelblok.

Ieder vindt het heel gewoon dat je aan een vreemde huisbaas elke maand huur betaald en je ook geen eigendomstitel verwerft.
Maar owéé als je aan je partner een klein deeltje meebetaald omdat jij daar ook woont en het zijn eigendom is/wordt als het afbetaald is, wordt als NIET aanvaardbaar aanzien.
Als het eigendom afbetaald en schuldenvrij is, is dit andere zaak natuurlijk, en betaal je geen " huur " maar betaal je wel mee in de andere kosten van het samenwonen. Met de overschot van je loon, kan ieder dan doen wat je zelf wil.

Poldermol schreef: ↑7 september 2019, 20:43 Ja maar het is wel MAAR 200 EUR hé. Toen ik nog thuis woonde na mijn studies was mijn huurprijs 500 EUR/maand.

Dus 200 is geen struikelblok.

Had ge nog enkele broers of zussen die ook zo'n bedrag neertelden, Mol ? Ik mag dan toch aannemen dat ge geen klopp deed in huis!?

Nee die gingen allemaal snel het huis uit.

En ik deed de normale dingen. Afwassen, het gras afrijden. Niets bijzonders of inspannend.