thanks sjarel & gpv!

sjarel123 schreef: ↑5 maart 2020, 19:42 Je zei dat er zaken waren die je wenkbrauwen deden fronsen, waar ging dit over? Heeft het misschien te maken met de focus op DCF van de auteur? Ik weet dat jij daar geen voorstander van bent.

Het ging niet over belangrijke dingen:

pg 159: "A recent fad has been smart beta funds. These are intended to outperform an underlying index by picking companies that pay high and rising dividends."

Een rare definitie aangezien smart beta fondsen heel verschillend kunnen zijn; een hoog dividendrendement is maar één van de vele mogelijke strategieën.

pg 164: "While the quality growth investor will seek returns over unlimited time, returns that feed on themselves to capture the magical power of compounding, the value investor will seek to make money within a shorter time frame."

Een value-belegger zal doorgaans verkopen wanneer de koers de faire waarde bereikt heeft. Quality-beleggers zullen normaal gezien verkopen wanneer de vrije kasstromen gestagneerd zijn, de returns on capital in dalende lijn zitten of een grote disruptie het zakenmodel aantast. Beweren dat de horizon oneindig is vind ik dan ook nogal naïef ofwel onjuist (dat geldt ook voor value-beleggers die hetzelfde beweren).

Misschien interessant om eens na te gaan hoe de quality portefeuilles zich weerhouden in dit bijzondere beursklimaat.

Ik zat behoorlijk veel in cash en heb deze week wat aandelen bijgekocht. Ik vond al lang dat de beurzen wat hoog gewaardeerd stonden en had een beetje hoogtevrees, maar de grootste reden dat ik veel in cash zit is dat ik heel het quality gebeuren nu een jaar aan het bestuderen ben en niet te snel wilde instappen omdat ik veel zaken nog wilde onderzoeken. Dat pakt nu goed uit voor me, maar dat heeft niks met kunde te maken maar gewoon met ordinaire markettiming dat eens goed uitpakt :-)

Ik vergelijk dus niet MIJN portefeuille en aankoopprijzen want dat geeft geen correct beeld. Ik kijk naar de procentuele verschillen ten opzichte van 1 januari 2020 van alle 22 bedrijven in mijn portefeuille.

Ik kom op een gemiddelde van -19,1% op 12 maart 2020 uitgaande van een gelijke weging.

Fraai is het uiteraard niet maar het is beter dan de meeste indices behalve de nasdaq. Die staat op -18%.
Fundsmith lijkt zich ook vrij sterk te houden. Er zit wel een dag vertraging op fondsen dus kan het niet exact zeggen.

Interessant om te zien wat quality doet in deze omstandigheden.

Wanneer is de crash exact begonnen? kan ik het ook eens nakijken vanaf dat punt

Gisteren stond ik op -24,7% ytd. Een combinatie van 65% STOXX USA Large en 35% STOXX Europe Large zat op -23,9%.

De S&P 500 bereikte een hoogtepunt op 19 februari.

Hieronder de ytd van quality-fondsen en -indexen en benchmarks, eind februari:

Interessante data. Ben ook benieuwd naar de resulaten eind deze maand.

Ik heb ontdekt dat er niet alleen een ETF bestaat voor de MSCI Europe Quality maar ook een voor de MSCI USA Quality:



EDIT: tabel uitgebreid met de UBS hedged acc. versie

Die UBS MSCI USA Quality schrijf ik bij op m'n shortlist!
Distribuerend en nog vrij klein, wat nadelig is. Fysieke replicatie is een voordeel.
De euro-hedged-versie is wel accumulerend maar is dan weer duurder.

Die UBS MSCI USA Quality schrijf ik bij op m'n shortlist!
Distribuerend en nog vrij klein, wat nadelig is. Fysieke replicatie is een voordeel.
De euro-hedged-versie is wel accumulerend maar is dan weer duurder.

Met de grote economische impact die deze coronacrisis nog kan hebben, voel ik er steeds meer voor om op te schuiven naar bedrijven met een stevige balans, goede cashflow en weinig schulden.
Al ben ik natuurlijk niet de enige met deze mening. Quality-aandelen zijn iets minder hard uitgegleden dan value-aandelen.
Maar om nu ("zeer goedkope") value-aandelen in te ruilen voor (minder goedkope) quality-aandelen, lijkt ook niet verstandig he...

Keith Ashworth-Lord van Sanford DeLand (Manchester) is de beheerder van het UK Buffettology fonds sinds de opstart op 28 maart 2011. Het fonds belegt quasi uitsluitend in Britse bedrijven, veelal small caps, met een duidelijke focus op quality, en haalt een schitterende outperformance. Het fonds was eind februari £1,3 miljard groot en had 35 aandelen in port. De grote inspiratiebron voor Ashworth-Lord was Warren Buffett.

laatste factsheet (prestaties t.e.m. februari 2020): https://www.castlefield.com/media/2879/ ... h-2020.pdf





Uit een interview van juni 2019 (deel 1) (deel 2):
- ging voor het eerst naar een Berkshire-meeting in 1997
- houdt van een rationele capital allocation
- sterke balans (2/3 van de bedrijven in het fonds heeft een netto-kaspositie)
- cash conversion van gemiddeld minstens 80% over 5 jaar
- omzetgroei van 5 à 8% is genoeg
- marges moeten minstens op peil blijven
- free cash ROE van minstens high teens
- bij voorkeur capital light business model
- niet zo'n fan van grote overnames



In 2016 verscheen bij uitgeverij Harriman House een boek van 128 pgs. geschreven door Ashworth-Lord: Invest in the Best. Daarin wordt o.a. beschreven wat de belangrijke kenmerken zijn van quality-bedrijven:
- easily comprehensible business model
- transparent financial statements
- enduring franchise with pricing power born of superior competitive advantage
- consistent operational performance with relatively predictable earnings
- high returns on capital employed
- high proportion of accounting earnings converted into free cash flow
- strong balance sheet without unduly high financial leverage
- management that acts with the owner's eye and is focused on delivering shareholder value
- growth more likely to depend on organic initiatives than frenetic acquisition activity

- Enkele soorten bedrijven waar het fonds wellicht niet in zal beleggen: oliebedrijven, mijnbouwers, banken, blue-sky farmaceutische en biotech bedrijven.
- Ashworth-Lord stapt enkel in wanneer het bedrijf aan een gepaste prijs noteert (minder dan de intrinsieke waarde). Die bepaalt hij op basis van wat hij denkt hoe het bedrijf over 5 of 10 jaar bedrijfsmatig zal presteren (groeiperspectieven, winstgevendheid, return on capital, vrije kasstromen en de houdbaarheid van de competitive moat).
- Capital-light bedrijven hebben het voordeel dat ze tijdens moeilijke tijden hun vrije kasstromen op peil kunnen houden juist vanwege de lage investeringsnoden.
- Ashworth-Lord besteedt heel wat aandacht aan return on capital en cost of capital, waarbij hij ROE uiteindelijk prefereert boven ROCE.
- DCF is het favoriete waarderingsmodel
- EBITDA is waardeloos.
- Ashworth-Lord vindt een progressief dividendbeleid beter dan het oppotten van cash.
- Het boek is doorspekt met case studies en is regelmatig wat technisch qua uitleg.

(met dank aan sjarel123 die Akre hier op het forum al eens vermeldde)

Charles T. Akre (76 of 77 jaar) is de oprichter in 1989 en CEO van Akre Capital Management (Middleburg, Virginia), en beheerder van het Akre Focus fonds. Dit fonds dat belegt in Amerikaanse large cap quality bedrijven en enorm geconcentreerd is (19 posities eind 2019, met een cash-positie van 17%), werd gelanceerd in augustus 2009 en haalt sindsdien een enorme outperformance. De grootte van het fonds was $12,3 miljard eind februari.

- laatste factsheet (31 dec 2019): https://www.akrefund.com/wp-content/upl ... 019-Q4.pdf
- laatste fund commentary (Q4 2019): https://www.akrefund.com/wp-content/upl ... 019-Q4.pdf

Interview uit november 2019 met Akre en John Neff, co-fondsbeheerder sinds 2014. Aandelen die aan bod komen zijn Mastercard/Visa, Moody's en American Tower. Beide beheerders beschouwen Mastercard als de beste business in het fonds. De meest opvallende uitspraak is dat "whatever the return the business has itself will be reflected in the share price over a period of time." Dit ligt in lijn met beweringen van Warren Buffett, Charlie Munger en Terry Smith dat de return on capital (op voorwaarde van een paar andere zaken) op lange termijn zal bepalen welke return je als aandeelhouder zal krijgen op de beurs. Buitengewone bedrijven zijn zeldzaam. De twee hebben tot dusver niet in FAANG-aandelen belegd omdat ze deze bedrijven onvoldoende begrijpen.

Nick Train is samen met Michael Lindsell de oprichter van het waanzinnig succesvolle Britse Lindsell Train (in 2000, Londen). Lindsell Train heeft enkele fondsen en beursgenoteerde trusts die allemaal volgens dezelfde criteria beheerd worden: focus op duurzame bedrijven met merken of franchises die al decennia (of soms eeuwen) bestaan en waarvan de beheerders vermoeden dat dit ook in de verre toekomst zo zal blijven, die makkelijk economische turbulenties kunnen trotseren, die sterke cash flows en hoge returns on capital genereren, die een degelijke omzetgroei kunnen voorleggen, die weinig schulden hebben en die een asset-light business model hebben. Lindsell Train hanteert verschillende waarderingsmethodes, maar de belangrijkste is de DCF. Aandelen worden gekocht onder de intrinsieke waarde en worden gekocht met de bedoeling om ze voor een enorm lange termijn bij te houden. De turnover van de fondsen is enorm laag. Posities worden verkocht wanneer de intrinsieke waarde een deuk krijgt of wanneer de beleggingsthesis niet meer geldig is. De beheerders spenderen hun tijd vooral met lezen. Kenmerkend voor de fondsen is dat ze zeer geconcentreerd zijn en dat er een zeer grote voorkeur is voor bedrijven die voeding, dranken en hygiëneproducten maken (FMCG). Eind 2019 had Lindsell Train zo'n £22 miljard onder beheer. www.lindselltrain.com

Nick Train werd geprofileerd in het boek "Superinvestors" van Matthew Partridge uit 2017 (8 pgs. over Train). Daarin zegt de auteur dat de meest buitengewone bedrijven volgens Train intrinsiek tot wel 60 keer de courante winst kunnen waard zijn.

Op de website van Lindsell Train worden geregeld artikels gepubliceerd (Insights), bv. een artikel van juni 2019 van co-portfolio manager James Bollock over ROE.

Het LF Lindsell Train UK Equity fonds werd gelanceerd in juli 2006 en concentreert zich hoofdzakelijk op Britse large en mid caps. Het fonds met een grootte van £5,9 miljard is momenteel voor 81% belegd in het UK, voor 10% in de USA en voor 9% in de eurozone. Nick Train is de enige manager. Het Lindsell Train Global Equity fonds startte in maart 2011 en zit vooral in large caps. De allocatie is momenteel 35% UK, 32% USA, 21% Japan en 12% rest. Nick Train beheert het fonds samen met Michael Lindsell en James Bollock. De grootte bedraagt £7,4 miljard.

- factsheet LF Lindsell Train UK Equity (februari 2020): https://www.lindselltrain.com/~/media/F ... Latest.pdf
- factsheet Lindsell Train Global Equity (februari 2020): https://www.lindselltrain.com/~/media/F ... Latest.pdf

- interview van februari 2020 van Interactive Investor met Nick Train: deel 1, deel 2 en deel 3
- interview van juli 2017 van beursmakelaar Hargreaves Lansdown met Train
(Deze interviews gaan eerder over de beleggingsfilosofie en niet zozeer over de concrete selectiecriteria van de aandelen.)

Bedankt gpv1! Zeer de moeite waard wat je ons voorschotelt, maar ik verbaas mij over de verschillen in de soorten aandelen die geselecteerd worden door de verschillende "quality investors" (dwz hier voeding & drank, eerder ook financieel of IT, soms large cap, dan weer small cap...).

Het concept "quality aandelen" blijkt een brede waaier van aandelen te kunnen betreffen.

Ik ben overigens ook fan van Heineken en Unilever.

Terry Smith van Fundsmith staat in De Tijd:
https://www.tijd.be/markten-live/fondse ... 16411.html

Terry Smith over...

AB InBev:
‘We zijn al lang negatief over dit bedrijf. Niemand kan zich naar groei ­besparen.’

Colruyt:
‘Het beste Belgische bedrijf. Het heeft één probleem: supermarkten reizen niet.’

L’Oréal:
‘L’Oréal is een fantastisch bedrijf: het verkoopt niet het product, het verkoopt hoop. En hoop wordt nooit goedkoop.’

Blij dat ik Colruyt in port heb

(quote uit ander topic)

gpv1 schreef: ↑24 maart 2020, 10:47

woodenhome schreef: ↑23 maart 2020, 18:00 Dit is toch een compleet andere vraag, ik vraag namelijk of het hem niet stoort dat dit rendementsverlies is voor het bedrijf zonder dat wij als Belgen daar de volledige vruchten van plukken. Ik ben er vrij zeker van dat als één van deze bedrijven meer als 5% zou uitkeren dat dit een negatief criterium zou zijn voor gpv1.

Als er geen betere opportuniteiten zijn dan mogen dividenden gerust voor mij.

Dit heeft me aan het denken gezet.
Veel quality beleggers zien idealiter een lage kapitaalintensiviteit (capexmarge) maar tegelijk een hoge reinvestment rate. Maar gaat dit eigenlijk wel hand in hand?
Als alle winst terug in het bedrijf geïnvesteerd wordt om te groeien aan hetzelfde hoge rendement op kapitaal, zal compounding optreden. Maar tegelijkertijd is een lage kapitaalintensiviteit gewenst, ofwel een bedrijf dat kan groeien zonder daarvoor veel kapitaal in te zetten. Dan blijft er veel cash over dat niet anders dan uitgekeerd kan worden, aandelen in te kopen, of overnames te doen.
Vindt het winst op winst effect nog wel plaats als de cashflows uitgekeerd worden? Of kunnen deze zaken perfect samengaan?